Wędrówka po kościołach olsztyńskich

W sobotę (8 maja 2010) przewodniczka - urocza pani Barbara Dąbkowska - nie musiała specjalnie czekać na chętnych wędrowników. Tuż przed 10.00, na Zamku Olsztyńskim, otoczyło ją blisko 100 osób ze znaczkami 4. spotkania. Część uczestników wypraw z przewodnikiem brało już udział w poprzedniej edycji akcji \"Przewodnik czeka\" w ramach \"Olsztyn? Aktywnie!\".
Maria i ja w tej akcji bierzemy udział po raz pierwszy.
I... ruszyliśmy, by w ciągu niemal 4 godzin obejść całe Stare Miasto, Zatorze zahaczając o ul. Warmińską.
Pani Barbara, ze swoistą dla siebie swadą, opowiedziała na początek o historii nieistniejącej już kaplicy ewangelickiej na Zamku Olsztyńskim, mieszczącej się zapewne w teraźniejszej sali Kopernikańskiej.
Kościół Ewangelicki Chrystusa Zbawiciela usytuowany u wylotu ulicy Zamkowej i Gazety Olsztyńskiej zaskoczył nas szlachetną surowością wystroju wnętrza pozbawioną wszelkich ozdób i obrazów. W ławkach dla wiernych nie ma klęczników, a jedynie podnóżki. Uroczysty nastrój kościoła dopełniły chorały Bacha w odsłuchanym koncercie organowym.
Kaplicę Wspólnoty Kościołów Chrystusowych trudno jest odnaleźć na, bocznej właściwie, ulicy Warmińskiej 23. Wnętrze Kościoła Chrystusowego zaskakuje swą wielkością, zwłaszcza że prowadzi doń niezbyt okazałe wejście. Pastor Bogdan Zwoliński przyjął wycieczkę mile i, po krótkim przedstawieniu historii swojego Kościoła, odpowiedział na wiele - niekiedy dosyć kontrowersyjnych - pytań. Jedynymi wyróżnikami, wskazującymi że jest to kościół, a nie sala koncertowa (na podeście stały instrumenty muzyczne, z perkusją i mikrofonami włącznie) był surowy, sporych rozmiarów krzyż i baptysterium (chrzcielnica) w kształcie sporego basenu.
Kościół Polskokatolicki pod wezwaniem Matki Boskiej Wniebowziętej, to dawna kaplica przycmentarna przy nekropolii św. Jakuba przy Alei Wojska Polskiego. Niewielkie wnętrze o wystroju bogatym w obrazy, rzeźby i witraże figuratywne jak w innych kościołach katolickich. Różnica tkwi, że reguła tego kościoła nie uważa papieża rzymskiego za swojego zwierzchnika i nie nakazuje księżom życia w celibacie. Kościół zwiedziliśmy sami, bez obecności księdza, który odmówił spotkania z nami.
Celibat nie jest też obowiązkiem nakazanym księżom Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego, którego Prawosławną Cerkiew pw. \"Opieki Matki Bożej\", znajdującą się także przy Alei Wojska Polskiego na terenie dawnego Cmentarza Ewangelicznego odwiedziliśmy. Kościół przejęty przez obecnych użytkowników w ruinie odbudowano własnymi środkami i siłami. Wnętrze kościoła o bogatym wystroju pozbawione jest ławek w swej głównej części. Ksiądz jaki nas przyjął zakazał wykonywania zdjęć - jedyny zakaz tego rodzaju na trasie wycieczki. Zresztą ksiądz był bardzo skupiony na sobie, mowa jego ciała (ciasne objęcie się ramionami) wskazywała na spore lekceważenie rozmówców i niepewność. Zwróciły też uwagę wtręty polityczne w jego wypowiedziach. Np. oświadczył, że gen. Karola Świerczewskiego zabili jego właśni żołnierze, a nie jak historycznie uznano, że faktycznie dokonała tego sotnia UPA Stepana Stebelskiego \"Chrina\". Ksiądz żalił się też, że nie dostaje dotacji od Państwa Polskiego. Ogólne wrażenie jakie wyniosłem po tym spotkaniu nie było budujące.
Nie bardzo wyszło wycieczce zwiedzenia cerkwi grecko-katolickiej wyznania bizantyjsko-ukraińskiego przy ul. Lubelskiej. Nie tyle \"nie wyszło\", co wcale się nie odbyło! Gdyż \"umówiony\", na określoną godzinę, ksiądz nie pojawił się. Drzwi świątyni zastaliśmy zamknięte i tylko przez szybki można było rzucić okiem na bogate wnętrze.
W sumie wycieczka była udana. Przyczyniła się do tego pogoda, jakby specjalnie zamówiona przez \"Czekającą Przewodniczkę\" panią Barbarę Dąbkowską, której tą drogą chcemy także podziękować za trud organizacyjny i przeprosić za pewien stres przy obserwacji długiego węża wycieczkowiczów przechodzących ulice przy świecącym już czerwonym świetle.
Dziękujemy!
Maria i Jerzy K. Kowalewicz
Olsztyn, 10 maja 2010 r.