Rajd dziki nr 3-Łańsko-pańskie asfalty warmiańskie

Jak zwykle mamy pierwszorzędną relację z wyprawy. Tym razem nie zabraknie też moich fotek.

to sie działo.. pierwsza krew poszła na rajdach,ciekawe ile wilków zaciągneliscie do miasta

A oto dziadkowe harakiri !

Cały czas czekają na ciąg dalszy ale ja już się pilnuję!

Ja czasami też!

Oni jadą !

Bęc !

No i zaczęło się ! Bez łyżew nie podchodź!

Na krzyżówce z Gościńcem Niborskim.

Do Łańska prosto ale z grubym portfelem.

Lodowisko ale jeszcze da się jechać.

Zaczynają się schody czyli lody.

City of Gągławki.

Dalej fajnie.

Jeszcze fajnie, asfalt czarny, sama przyjemność.

Na zbióreczce.

Dzisiejszy rajd dziki, już trzeci w tym sezonie (!), odbył się. Można spokojnie go zatytułować ,,Taniec z gwiazdami na lodzie\'\', gdzie główną ,,gwiazdą\'\' był piszący te słowa ze względu na największą ilość piruetów, salt, skoków i upadków (tu wyszedł miesięczny rozbrat z rowerem i brak treningów w warunkach zimowych). Jedyną pociechą było to, że dziadek i majkel po kilku moich ,,wyczynach\'\' bezustannie śledzili mnie fotoaparatem, żeby uchwycić kolejny ale już na gorąco. dziadkowi prawie się udało, he, he ! Na zbiórce stanęła doborowa piątka, słoneczko zaczęło przygrzewać, i ruszylismy, zgodnie z planem, w lasy łańsko-pańskie, sprawdzić jak się miewają tamtejsze asfalty. Zapowiedzi były buńczuczne, nawrót mieliśmy zrobić w Kurkach. Do Gągławek wszystko szło jak po maśle (asfalt czarny) ale od stacji kolejowej zaczęło się po lodzie i pierwsze szlify, jeszcze kontrolowane. Jakoś doturlaliśmy się do tablicy kierującej na Łańsk, tam fota i weryfikacja planów : trzeba wracać, gdyż nie sposób jechać (tak ślisko) ale, oczywiście nie tą samą trasą, czyli ruszyliśmy na Ustrych i potem na Jełguń, by dotrzeć do ,,butrynówki\'\'. W swej naiwności nie wiedzieliśmy co nas czeka w Rezerwacie Las Warmiński. A tam na ,,warmińskich asfaltach\'\' żywy lód i płynąca woda. I zaczął się ,,Taniec na lodzie...\'\'. Prym, jak wspomniałem, wiodłem ja. Ale inni, mimo, że podjeżdżali sprawniej, również zaliczali szlify i wysypki. Ja, nie mogąc się utrzymać w siodle, z bolącym tyłkiem rower głównie prowadziłem klnąc w duchu (dobrze choć słoneczko grzało i ptaszęta świergoliły, było mi raźniej, choć irytowały wycelowane we mnie aparaty ,,kolegów\'\' żądnych taniej sensacji, he, he ! Nad Ustrychem popas. dziadek coś ,,upolował\'\' i zaczął dzielić łup nożem. Rozharatał sobie cały palec. Krew sikała i nie było czym zatamować krwotoku. Ani liście dębu ani krępulec z jakiejś giętkiej gałązki nie rozwiązywały sprawy, krew się leje, wilki podchodzą coraz bliżej a tu znikąd ratunku. Dobrze, że majkel w końcu poratował opaską z pianki poliuretanowej. dziadek tak zaopatrzony, wepchnął rękę w rękawiczkę, stwierdził, że nic nie widać i możemy jechać a raczej ślizgać się dalej. Tak szlifując lub prowadząc rower dotarliśmy do Jełgunia. Chwila zadumy pod krzyżem i dalej do ,,butrynówki\'\'. Widząc czarny asfalt byliśmy niezwykle szczęśliwi. I z tego szczęścia, zmaltretowani psychicznie lodoasfaltem, mimo, że pora wczesna, postanowiliśmy wracać do domku. Tym bardziej, że u dziadka było już coś widać, rękawiczka przesiąkła krwią i znów wilki poczęły podchodzić coraz bliżej. W drodze powrotnej obserwowaliśmy jeszczę parę orłów krążących nad porębą w okolicach zjazdu na Rykowiec. W domku dobrze przed pierwszą z dystansem 40 km i średnią 12,8 km/h. Do zoba za tydzień na walentynkowym.

Chlopaki jak tam w lasach Warminskich? Duzo błota?
Ja niestety jestem wykluczony z powodu chwilowego uczulenia na słońce,musze unikac promieni,ale juz za kilka dni bedzie ok.
ps.kogo tym razem spychaliscie z drogi...?

Pogoda ma być całkiem przyzwoita, a więc do jutra.